Akphaezya, zeg dat maar eens tien keer achter elkaar. Ow ja: in het Frans. Althans, daar komt de band vandaan. En die bandnaam is niet het enige dat ingewikkeld is. Qua thema kiest de band ook niet voor de gemakkelijkste weg. Gebaseerd op de klassieke Griekse tragedie vertelt Akphaezya een verhaal, waarvan Anthology IV (The Tragedy Of Nerak) hun tweede deel is; opvolger van Anthology II uit 2008. Logisch toch? Het album wordt dan ook opgebouwd rond aktes en scenes, klassiek toneel dus. De band neemt ook de tijd voor z'n platen, het tweede album in acht jaar tijd; en wat voor label ziet het dan zitten in zo'n eigenzinnig gezelschap? Natuurlijk: Code666.
Het zal dan ook niet verbazen dat de muziek van Akphaezya allesbehalve standaard is. Natuurlijk wordt een label als avant garde metal van stal gehaald, maar dat dekt deze avontuurlijke lading nauwelijks. Ik denk meer aan: leg een jazzcombo bladmuziek voor met rock/metalaccoorden en laat ze daar losjes doorheen experimenteren. Zet daar een technisch goed onderlegde maar prettig gestoorde zangeres (tevens toetseniste) naast, en dan heb je een beetje een idee van Akphaezya. De band plukt gretig uit diverse genres, grenzeloos er op los freakend. De basis is niet eens zo heel wild en leunt vooral op jazzy patroontjes, als vertrekpunt van waaruit de band met regelmaat los gaat.
Het intro begint alvast lekker weird, dat belooft wat. En niet voor niets. Slow Vertigo pakt uit met een elektronische beat en synthesizergeluiden voordat de band invalt. De zwoele zang past hier heel goed bij, er wordt een wat mysterieus sfeertje gecreëerd. Het nummer ontpopt zich tot een aardig swingende track met een wat proggy invalshoek, maar blijft uiteindelijk behoorlijk toegankelijk. Met een eerste kant van Akphaezya hebben we hiermee al kennis gemaakt. En dan hebben we eigenlijk nog niet eens heavy metal gehoord.
Dat komt in het vervolg Sophrosune, dat heel wat ingewikkelder en bij vlagen heavy voor de dag komt. Ruwe uitbarstingen (opgesierd met grunts) en fragiele zang en toetsenspel wisselen elkaar af. Het blijft hier nog steeds bij een redelijke klassieke opbouw van nummers, zodat het geheel zeker niet te verwarrend wordt. Ronduit verrassend komt Utopia voor de dag. De ritmesectie zet een lekker swingend deuntje in, en zangeres Nehl een vrolijke jodel met Arabische invloeden. Dit had ik even niet aan zien komen, en het kost ook wat tijd om dit in het perspectief van het album te plaatsen. Maar zoals wel vaker is niet alles wat het lijkt op dit album, de heavy gitaren mogen ook nog hun partijtje meeblazen voordat Utopia weer afsluit met vrolijk gejodel.
Hubris is een lange, mooie duistere track. Er wordt door opbouw en het gebruik van toetsenwerk vooral sfeer gecreëerd. De vocale kunsten van Nehl komen hier optimaal tot hun recht, en doet me af en toe een beetje aan Anneke van Giersbergen denken. De muziek is een beetje a-ritmisch, tegendraads, een beetje a la Tool. Maar vooral in een rustig tempo, uitgesponnen, sfeervol. Totdat halverwege een jazzdeuntje wordt ingezet en wederom het hele nummer op zijn kop staat en wat ik hiervoor schreef volslagen onzin lijkt. Wat laat ik me op deze manier graag verrassen en op het verkeerde been zetten!
Genesis toont vooral de progrock/metal kant van de band, lekker groovy. Het zal al niet meer verbazen dat elk moment het tempo kan verspringen of een volledig andere invalshoek wordt gekozen. Verrassend is misschien juist wel wanneer dit eens niet gebeurd. Het tweede deel van het album is sowieso wat heavier dan het eerste, wat dat betreft is goed nagedacht over de opbouw van het complete album, daarmee zijn sommige tracks ook wat korter en compacter (Nemesis) dan in het begin. Uitzondering is het lange Harsch Verdict. Weer zo'n uitgesponnen track waarbij Akphaezya alles uit de kast trekt om de luisteraar te verrassen, verbazen, maar vooral vermaken.
Wat mij betreft slaagt de band daar prima in. Bizarre melodieën of onverwachte wendingen zijn aan de orde van de dag. De veelzijdigheid is een sterk punt van Akphaezya, samen met de sterk spelende muzikanten en de afwisselende zang. Je moet er echter wel tegen kunnen dat er behoorlijk wat ideeën binnen een enkel nummer verwerkt worden, met input vanuit diverse hoeken uit het muzikale spectrum. Van de hak op de tak is in deze context wel een adequate omschrijving, maar dan wel op een positieve manier. Uiteindelijk hebben alle nummers kop en staart; het volledige album ook. Anthology IV (The Tragedy Of Nerak) is een album geworden waar je gerust de tijd voor kunt nemen. Laat je meenemen in deze bizarre trip, en genot zal je deel zijn!
Stephan H. - Guitars Nehl Aëlin - Voices, Accordion, Keyboards Loïc Moussaoui - Drums Stephane Béguier - Bass
