July/August 2008
Akphaezya Anthology II

Style : Different metal
Label : Ascendance Records
Note : 73/100

Jan-Simon: I think it wsa Goethe who once said: "It is in self-limitation that a master first shows himself". Nowadays Goethe is a dead old German and not many are led by the wise words of this eighteenth century multitalented genius. Metalbands least of all. Take for instance Akphaezya, a French band making their debut with the album 'Anthology II' (a clever title for a first album by the way). Instead of listening to good old Goethe they deliver an incredibly eclectic album that stylistically zigzags between Dimmu Borgir, Tori Amos, Magma, Queen and Natacha Atlas. Like Mr. Bungle or another Mike Patton project in other words, only with ADHD if that is conceivable…

So what does this boil down to? A conceptalbum that thematically resembles the records made by Magma, a French progressive rockband from the seventies that made records where the main theme was an alien civilization, founded by a group of humans that had fled an uninhabitable planet Earth. Akphaezya (what a terrible name to type) does something comparable to that, this album seems to be the first in a series of five on the planet Akphaezya where complicated intrigues take place between various characters I do not know much about. The five albums will all be called Anthology, followed by a ranking number, and can be listened to independently. This explains (sort of) why part two is being issued first. Akphaezya seems to enjoy confusing their listeners. 'Preface' sounds like it should be on the new Portishead-album, but the next track, 'Chrysalis' will quickly bring you back to reality. It sounds as if Tori Amos and Dimmu Borgir found themselves in a weird jamsession.
Something like 'well, as long as we share this stage, let's make the most of it...'. Piano playing an vocalchords acrobatics combined with blastbeats and grunts. Strange. When the following song 'Beyond The Sky' turns out to be the "compulsory radioballad" I am completely lost.
What does this band really want? Do they have any idea who their audience is, or do they really think it consists of people who like Tori Amos, loungejazz, death metal, Mark Knopfler, symphonic rock and Arabic influenced pop? I am sure these people exist, with six billion earthlings there should be one or two around, but I do not think it is a wise move if you want to create a large fanbase.
Let's listen to 'The Golden Vortex Of Kaltaz'. It starts with two minutes of modern classic piano / double bass before bursting into a heavy metal song. This is not new, it sounds a lot like Therion, only the Swedes did it a little bit better. This does not alter the fact that Akphaezya (this was the last time I have typed this stupid name) do the things they do very competently.

Their music is well made and produced. It's just that after listening to the eleven tracks on this cd I could do with some simple straight forward rock 'n' roll without strange rhythms and silly voices. Surprising music with a wide range of influences: great, but sometimes thirty minutes of predictability is nice as well. I think I will take my Ramones cd's out of the cd-rack for a change. Hey ho, let's go.

Rating: 73/100 (details)

Jan-Simon 73/100

Lordsofmetal.nl

Nederlandse versie :

Jan-Simon: Volgens mij was het Goethe die ooit zei: "in de beperking toont zich de meester". Tegenwoordig is Goethe een ouwe dooie Duitser en laten niet velen zich meer leiden door de wijze woorden van deze achttiende eeuwse alleskunner. Metalbands al helemaal niet.Neem bijvoorbeeld Akphaezya, een Franse band die debuteert met het album 'Anthology II' (een leuk gevonden titel voor een debuutalbum overigens). In plaats van te luisteren naar Goethe leveren ze een ongelofelijk eclectisch album af dat qua stijl heen en weer pingpongt tussen Dimmu Borgir, Tori Amos, Magma, Queen en Natacha Atlas. Mr. Bungle of zo'n ander Mike Patton vehikel dus, maar dan met ADHD als zoiets mogelijk is...

Wat levert dit nu op? Een conceptalbum dat me qua thematiek enigszins doet denken aan de platen van Magma, een Franse progressieve rockband uit de jaren zeventig die platen uitbracht waarbij het verbindende thema steeds een buitenaardse beschaving was, gesticht door een groep mensen die een onleefbaar geworden Aarde ontvlucht had. Akphaezya (wat een rotnaam om steeds te moeten typen) doet iets vergelijkbaars, dit album schijnt het eerste te zijn in een vijfluik over de planeet Akphaezya waar allerlei ingewikkelde intriges plaatsvinden tussen mij verder onduidelijke personages. De vijf albums worden allemaal Anthology genoemd, met een volgnummer, en zijn onafhankelijk van elkaar te beluisteren. Vandaar dat er nu als eerste deel twee verschijnt.
Akphaezya lijkt het leuk te vinden om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. 'Preface' laat zich aanhoren als afkomstig van een nieuw Portishead-album, maar het volgende nummer, 'Chrysalis' helpt je snel uit de droom. Het klinkt alsof Tori Amos en Dimmu Borgir in een bizarre jamsessie terecht zijn gekomen. Iets van 'nou ja, we staan hier nu op hetzelfde podium, laten we er dan maar wat van maken'. Pianoloopjes en stembandacrobatiek in combinatie met blastbeats en grunts. Merkwaardig. Als dan in het volgende nummer de "verplichte radioballad" 'Beyond The Sky' ten gehore wordt gebracht ben ik volledig de kluts kwijt. Wat wil deze band nu eigenlijk? Hebben ze een idee van een doelgroep of denken ze nu echt dat hun publiek bestaat uit mensen die zowel van Tori Amos, loungejazz, death metal, Mark Knopfler, symphonische rock en pop met een Arabisch tintje houden? Die mensen zullen er vast wel zijn, met zes miljard aardbewoners moeten er toch één of twee te vinden zijn, maar het is geen handige zet om een grote fanschare te krijgen.
Neem nu 'The Golden Vortex Of Kaltaz'. Het begint met twee minuten modern klassieke piano en contrabas om vervolgens los te barsten in een heavy metal nummer. Dit is niet nieuw, het lijkt zelfs vrij veel op Therion, alleen deed men het daar net iets beter. Een en ander neemt niet weg dat Akphaezya (dat was de laatste keer dat ik de naam typte) hetgeen dat ze doen op een uiterst vakkundige wijze doen.

De muziek zit goed in elkaar en is helder geproduceerd. Ik ben alleen na het beluisteren van de elf nummers op deze cd wel toe aan een portie simpele recht-toe-recht-aan muziek zonder vreemde ritmes en gekke stemmetjes. Verrassende muziek met een breed scala aan invloeden: geweldig, maar soms is dertig minuten voorspelbaarheid ook prettig. Ik denk dat ik mijn Ramones cd's maar weer eens op zoek. Hey ho, let's go.

Score: 73/100 (toelichting)

Lordsofmetal.nl